Κάτι ξέχασε ο Παπανδρέου για το 2009

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Ο, κατά δήλωση του, εγγυητής της ενότητας της Κεντροαριστεράς που στήριξε την… ανανέωση της παράταξης του στη δυναμική ενός ονόματος (λογικό αφού κι ο ίδιος αποτελεί πυλώνα της οικογενειοκρατείας) εμφανίστηκε τηλεοπτικά για να μας αναπτύξει για μια ακόμη φορά το αφήγημα του για την προσφυγή της χώρας στο ΔΝΤ.

Μόνο που τώρα πρόσθεσε και μια σημαντική λεπτομέρεια που μάλλον δεν κατάλαβε ότι τον εκθέτει περισσότερο από ποτέ. Μας είπε ότι αν ο Καραμανλής του ζητούσε την βοήθεια του για την λήψη μέτρων αυτός θα ήταν έτοιμος να τα στηρίξει, να συνδράμει στην προσπάθεια δημοσιονομικής σταθεροποίησης. Κι όντως αυτή θα ήταν η πιο έντιμη και εθνικά επωφελής στάση.

Τι συνέβη όμως εκείνη την περίοδο; Τον Μάρτιο του 2009, κι ενώ εμφανίστηκαν οι πρώτες ενδείξεις επηρεασμού και της ελληνικής οικονομίας από την χρηματοπιστωτική κρίση και την κατάρρευση των δομημένων ομολόγων στηριγμένα σε στεγαστικά δάνεια μειωμένης εξασφάλισης, συνεκλήθη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με αφορμή τις συγκεκριμένες εξελίξεις.

Ζητήθηκε από τότε την κυβέρνηση η στήριξη όλων των κομμάτων σε παρεμβάσεις που θα συγκρατούσαν κάπως το ωστικό κύμα που ερχόταν . Ποια ήταν η αντίδραση σύσσωμης της αντιπολίτευσης; Από αρνητική έως αφοριστική. Κάπως έτσι άρχισε να χτίζεται και το «λεφτά υπάρχουν» με τα 6 δισ. ανείσπρακτων οφειλών προς το δημόσιο από τα οποία θα προέκυπτε ένα δημοσιονομικά μαξιλάρι. Τι κι αν στην πλειοψηφία τους αφορούσαν οφειλές χρεοκοπημένων εταιρειών;

Με αυτή την ρητορική της άρνησης αντιμετώπισε ο κ. Παπανδρέου την επερχόμενη κρίση. Δεν συνεισέφερε καν με δημιουργικό τρόπο στην διαμόρφωση ενός διαφορετικού πακέτου μέτρων με λιγότερη έμφαση στη φορολόγηση. Με αναπτυξιακά αντίβαρα. Με ευρύτερες  περικοπές σε κρατικές δαπάνες. Με άμεση αξιολόγηση δομών και προσώπων για να προσαρμόσουμε το μέγεθος του κράτους στις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας.

Κρύφτηκε πίσω από αντιπολιτευτικές κορώνες, που μόνο μεταρρυθμιστική χροιά δεν διέθεταν. Όπως αγνόησε πλήρως την επίσημη ενημέρωση του διοικητή της ΤτΕ κ. Προβόπουλου και
την πρόβλεψη του για διψήφιο έλλειμμα. Ακόμη δεν μας διευκρίνησε γιατί ένα έλλειμμα στο 10% θα απαιτούσε πολύ διαφορετικής λογικής επιλογές μέχρι και προεκλογικές παροχές όπως αυτές που υποσχέθηκε, σε σχέση με τις αιματηρές εισοδηματικές περικοπές και την υπερφορολόγηση που ακολούθησαν την αποτύπωση του στο 12-13%;

Έκτοτε ο Παπανδρέου προσπαθεί να χτίσει το προφίλ του μέγιστου μεταρρυθμιστή, παραβλέποντας την τότε ανεύθυνη, μικροκομματική αντιμετώπιση της πραγματικότητας. Τότε που σημασία για τον ίδιο είχε να πείσει την κοινωνία ότι όλα πάνε καλά και τίποτα δεν χρειάζεται να αλλάξει αρκεί να γίνει πρωθυπουργός. Τότε που ο λαϊκισμός ήταν φίλος του και συνοδοιπόρος σε μια διαδρομή με τελευταία στάση την χρεοκοπία της χώρας.

Μοιραστείτε



Η ΣΕΛΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΟ FACEBOOK